cw & tw : gambling, violence, physical abuse, blood, death, mental illness, not happy but true ending
ณ ชั้นบนของห้องรับรองแขก VIP ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นฉุนของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เสียงพูดคุยเอิกเกริกดังขึ้นเป็นระยะจากเหล่าแขกระดับพิเศษที่มีไม่ถึงสิบคน เขานั่งเงียบอยู่บนโซฟาบุนวมพร้อมจิบแชมเปญรสชาติดี ใบหน้าภายใต้หน้ากากเสือดาวไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร โทบิโอะเป็นตัวแทนจากตระกูลคาเงยามะอันทรงอิทธิพลในญี่ปุ่นตะวันออกเฉียงเหนือ เขามาที่นี่เพียงเพื่อลงพนันและเก็บเงินรางวัลกลับไปมอบแด่บิดาตามคำสั่งเท่านั้น
ครั้งนี้เป็นการร่วมชมเกมลุ้นตายครั้งที่สี่ของโทบิโอะ ย้อนกลับไปเมื่อครั้งแรกที่ได้เห็นคนนับสิบต้องกลายเป็นศพทีละคนต่อหน้าต่อตา เขาแทบจะขย้อนมื้อเย็นสุดหรูออกมาให้รู้แล้วรู้รอด ทว่าเมื่อมีครั้งที่สองและสามในปีต่อ ๆ มา เหตุการณ์เหล่านี้กลับกลายเป็นเพียงดั่งภาพฉายในภาพยนตร์สยองขวัญที่เขาเคยดู
ตาลุงฝรั่งหัวหงอกอ้วนพุงพลุ้ยในหน้ากากอีแร้งที่นั่งถัดออกไปหนึ่งโซฟากั้นสั่งให้บริกรมดงานในชุดสูทดำนำแชมเปญแก้วที่สองมาเสิร์ฟให้เขา มิวายส่งสายตาหื่นกระหายยามมองมาทางนี้ ดูก็รู้ว่ามันหวังอะไรจากเขา โทบิโอะปฏิเสธน้ำใจจอมปลอมนั่นก่อนจะหันไปสนใจเกมลุ้นตายบนจอภาพขนาดใหญ่ตรงหน้า
เกมลุ้นตายกำลังจะล่วงเข้าสู่เกมลำดับที่ห้า ผู้เล่นในชุดวอร์มสีเขียวราวยี่สิบคนกำลังยืนเรียงกันตามหน้ากระดาน เบื้องหน้าพวกเขามีหุ่นมนุษย์ห้อยป้ายหมายเลขไว้พอดีกับจำนวนผู้เล่น ต่างคนต่างกรูเข้าไปแย่งชิงป้ายหมายเลขมาครอบครอง
"ขณะนี้ขอให้ทุกท่านเริ่มวางพนันได้ครับ เกมที่ห้ากำลังจะเริ่มในอีกสิบห้านาที" เสียงประกาศดังจากลำโพงรอบห้อง แขกระดับพิเศษหลายคนเริ่มหันมาจับเข่าคุยพินิจพิเคราะห์ถึงผู้เล่นที่กำลังจะฝ่าเส้นตายในอีกไม่กี่นาทีนี้
"ผู้หญิงเบอร์ 283 เซ็กซี่เป็นบ้า ถ้าเธอได้เป็นผู้ชนะในด่านสุดท้ายก็ส่งตัวเธอมาให้ฉันด้วยล่ะ" ชายวัยกลางคนในหน้ากากสิงโตวางเดิมพันที่ 120,000 ดอลลาร์
ทุเรศสิ้นดี โทบิโอะคิดในใจ
"หมายเลข 108 น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด เขาดูแข็งแรงมาก" ชายชาวต่างชาติรุ่นราวคราวเดียวกับโทบิโอะในหน้ากากเสือโคร่งวางเดิมพัน 270,000 ดอลลาร์กับผู้เล่นหมายเลข 108
ใจถึงดีนี่
ไม่นานนักแขกคนอื่น ๆ ก็เลือกวางพนันจนครบ เว้นเสียแต่ตัวแทนจากตระกูลคาเงยามะ
"ปีนี้ได้ข่าวว่าตระกูลคาเงยามะช่วยสนับสนุนเงินรางวัลไปถึงสามในสิบ คงไม่เหลือเงินมากพอจะวางเดิมพันรอบนี้สินะ" ใครสักคนในเหล่าแขกปากดีพวกนั้นพูดยั่วยุ โทบิโอะหรี่ตามอง
สามในสิบที่ว่าคือ 30% ของ 40 ล้านดอลลาร์
เท่ากับว่าคาเงยามะสนับสนุนเงินรางวัลไปทั้งหมด 12 ล้านดอลลาร์
"หากจะเลือกพนันที่ใครย่อมต้องมั่นใจว่าเขาจะทำเงินให้ได้สมกับที่วางเดิมพัน จะเลือกนานเสียหน่อยคงไม่เสียหายอะไร พวกคุณเถอะ มั่นใจขนาดนั้นก็ระวังจะสูญเงินเปล่าก็แล้วกัน" เมื่อพูดจบทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ทว่าโทบิโอะไม่ได้สนใจอยู่แล้ว เขายังคงจ้องมองไปยังจอฉายเกมเบื้องหน้า พิจารณาผู้เล่นทีละคน ทีละคน
แล้วสายตาเขาก็หยุดชะงักงันที่ผู้เล่นคนหนึ่ง
หมายเลข 013
โทบิโอะเบิกตากว้าง ตานั่นมาทำอะไรที่นี่ หากแต่โทบิไม่มั่นใจ เขาอาจคิดไปเอง จึงกวักมือเรียกมดงานที่ยืนอยู่ไม่ไกล "ถ้าอยากได้ข้อมูลผู้เข้าแข่งขันต้องทำยังไง" บริกรผู้นั้นพยักหน้ารับทราบก่อนจะเดินหายไป
เพียงชั่วครู่เดียวมดงานท่าทางดูดีคนเดิมก็เดินกลับมาพร้อมแท็บเล็ตแล้วมอบมันให้เขา โทบิโอะหยิบมาไว้บนตัก บนจอนั่นแสดงประวัติส่วนตัวโดยละเอียดของผู้เล่นที่ยังไม่ถูกกำจัด สองนิ้วยาวปัดไปเรื่อย ๆ เพื่อหาประวัติของผู้เล่นหมายเลข 013
ผู้เล่น 013 โออิคาวะ โทรุ
อายุ 27 อาชีพ นักศึกษาปริญญาโท
ขาดทุนวิจัยวิทยานิพนธ์ บิดาเสียชีวิตเมื่อสองปีก่อน มารดาเป็นผู้ป่วยติดเตียง พี่สาวถูกฟ้องล้มละลายจึงหนีออกนอกประเทศ
ใช่เขาจริง ๆ
ทำไมกัน
โทบิโอะรู้สึกราวชาวาบไปทั้งตัว เขาหวนนึกถึงจุดประสงค์เดียวของการเข้าร่วมเล่นเกมลุ้นตาย ย่อมเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากรางวัลสำหรับผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียว ซึ่งครอบครัวของเขาก็มีส่วนร่วมเป็นผู้สนับสนุนเงินจำนวนมหาศาลนั่นด้วย
ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนี่ ตกอับขนาดนั้นเชียวเหรอโออิคาวะ โทรุ
ย้อนกลับไปหลายปีก่อนขณะเขายังศึกษาอยู่ในระดับปริญญาตรี โทรุที่อายุมากกว่าสองปีคือคนที่เขามอบรักให้หมดหัวใจ ความสัมพันธ์อันชื่นมื่นดำเนินมาสักพัก
กระทั่งถึงวันที่โทบิโอะเผยให้ครอบครัวตนเองทราบว่ากำลังคบหาอยู่กับโทรุ ทั้งฝ่ายบิดาและมารดาของเขาต่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก เนื่องด้วยโทรุไม่มีหัวนอนปลายเท้า เขาเป็นลูกคนเล็กของครอบครัวชนชั้นกลาง เป็นเพียงนักศึกษาภาควิชาวิทยาศาสตร์การกีฬา ไม่มีอำนาจ ไม่มีทรัพย์สินเงินทอง จึงถูกลงข้อหาว่าไม่คู่ควรกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคาเงยามะ
โทบิโอะเชื่อฟังบุพการีเป็นอย่างดีเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยรั้งโทรุยามอีกฝ่ายยอมตัดสัมพันธ์แต่โดยดี ทั้งคู่จำต้องเลิกราเพราะช่องว่างระหว่างฐานะที่ต่างกันมากเกินไป
เสียงนับถอยหลังหนึ่งนาทีก่อนเข้าสู่เกมที่ห้าดึงเขากลับสู่ความจริงอีกครั้ง เขามองรูปถ่ายของโทรุในหน้าประวัติอย่างเจ็บปวดถึงที่สุด ไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นเพราะอารมณ์รักที่ยังคั่งค้างอยู่ในใจ ผ่านมาแล้วราวหกปีนับแต่ความสัมพันธ์จบลง สิ่งที่ยังเหลืออยู่อาจเป็นเพียงความเสียดายเท่านั้น
เสียดายที่ความสัมพันธ์นั้นจบลง และเสียดาย...ที่พวกเขาอาจไม่มีโอกาสได้ทักทายกันอีกครั้ง
"ขอลงเดิมพันผู้เล่น 013 เป็นเงิน 350,000 ดอลลาร์"
แม้ไม่ใช่จำนวนเงินเดิมพันที่เยอะที่สุดในการพนันรอบนี้ แต่โทบิโอะทุ่มหมดหน้าตัก เขาภาวนาและเชื่อมั่นว่าพลังใจที่แข็งแกร่งและร่างกายกำยำของโทรุจะทำให้เขาฝ่าด่านลุ้นตายจนกลายเป็นผู้ชนะได้
เกมกระจกดิ่งนรกเคยจัดแข่งขันครั้งแรกเมื่อหกปีที่แล้วซึ่งเป็นก่อนที่โทบิโอะจะได้เข้าร่วมชมเกมลุ้นตาย ว่ากันว่ามันเป็นเกมสุดโหดที่ใช้กระจก 18 คู่กำจัดผู้เล่นทั้งหมด เพราะไม่อาจใช้ความสามารถทางร่างกายหรือความหลักแหลมเพื่อฝ่าด่านไปได้ สิ่งที่ผู้เล่นต้องภาวนามีเพียงขอให้ชะตาเข้าข้างเพื่อให้เลือกแผ่นกระจกถูกฝั่ง
เป็นโชคดีของโทรุที่เขาได้ครอบครองหมายเลขสุดท้ายจากผู้เล่นที่รอดชีวิตทั้งหมด 20 คน อย่างน้อยการเป็นผู้เล่นคนสุดท้ายก็เป็นหลักประกันว่าเขาจะต้องมีชีวิตรอดต่อไปแน่
เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น ผู้เล่นหมายเลขแรก ๆ ต่างร่วงดิ่งสู่พื้นอย่างไร้ทางสู้ เป็นชะตาที่ไม่อาจเลี่ยง ด้วยเพราะไร้หนทางที่จะรอดชีวิตครบทั้ง 20 คน เสียงกระจกแตก เสียงกรีดร้อง และเสียงร่างกายกระแทกพื้นฟังดูน่าสยดแสยง แต่เทียบไม่ได้สักนิดกับเสียงเฮโลดีใจของแขกระดับพิเศษที่ได้กำจัดผู้เล่นออกไป
เพราะยิ่งผู้เล่นที่เป็นของเดิมพันถูกกำจัดออกไปมากเท่าไร เงินพนันที่พวกมันจะได้รับก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
เกิดความวุ่นวายขึ้นรวมถึงการยื้อยุดฉุดกระชากเมื่อเวลาเริ่มกระชั้นชิดมากขึ้น ในที่สุดผู้เล่นสี่คนสุดท้ายก็ฝ่ายด่านได้ก่อนเวลาจะหมดลงเพียงสองนาที
"ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น 108 ผู้เล่น 402 ผู้เล่น 251 และผู้เล่น 013 ที่ผ่านเข้ารอบถัดไปค่ะ"
โทบิโอะโล่งใจ หน้ากากเสือดาวช่วยปกปิดความอ่อนแอที่กลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตา เกมที่ห้าปิดฉากลงอย่างสมบูรณ์แบบ แขกระดับพิเศษทั้งสิบคนได้รับเชิญให้เข้าห้องพักส่วนตัวเพื่อพักผ่อนก่อนเกมสุดท้ายจะเริ่มขึ้น
นายน้อยคาเงยามะทิ้งตัวลงนอน เขาหวังว่าเมื่อลืมตาตื่นขึ้นแล้วฝันร้ายในวันนี้จะจบลง
หากแต่ความจริงก็คือความจริง และเราไม่อาจหลีกเลี่ยงความจริงได้
เช้าวันถัดมาหลังรับประทานมื้อเช้าเสร็จ เขาก็กลับมาอยู่ในห้องรับรองแขกเพื่อเตรียมชมการแข่งขันอีกครั้ง โทบิโอะยังคงนั่งปลีกวิเวกคนเดียวขณะที่แขกเหรื่อคนอื่นต่างยืนสนทนาและเจรจาธุรกิจกันเป็นกลุ่มก้อน ตอนนี้สิ่งที่โทบิโอะสนใจมีเพียงอย่างเดียวคือการภาวนาให้โทรุเป็นผู้ชนะคนสุดท้าย
“เกมสุดท้ายกำลังจะเริ่มในอีกสิบห้านาที ขณะนี้ขอให้ทุกท่านเริ่มวางพนันได้ครับ” เมื่อเสียงประกาศจบลง บนจอฉายภาพก็ปรากฏผู้เล่นกลุ่มสุดท้ายที่อยู่รอดบนหน้าจอ โทบิโอะขมวดคิ้วมุ่น
เพราะบนหน้าจอฉายภาพผู้เล่นเพียงสองคนเท่านั้น
คือผู้เล่นหมายเลข 013 และผู้เล่นหมายเลข 108
ไม่มีใครทราบว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลาพักหรือเกิดอะไรขึ้นกับผู้เล่นอีกสองคนที่หายไป ผู้ดูแลเกมไม่ได้เฉลยอะไร บอกเพียงแค่ว่าผู้เล่นสองคนนี้จะร่วมเล่นเกมสุดท้ายด้วยกัน และจะมีผู้ชนะเพียงคนเดียวที่เหลือรอด
จอฉายภาพบนผนังดับลงและเคลื่อนออก ผนังสีทึบปรับเปลี่ยนเป็นกระจกใสมองทะลุเห็นด้านนอก โทบิโอะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังกระจกใสนั่นตามแขกคนอื่น ด้านนอกเป็นลานกว้างสำหรับเกมสุดท้าย เกมปลาหมึกที่จะเป็นด่านตัดสินว่าใครคือผู้แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้เล่นทั้งหมด
ไม่นานนักผู้เล่นสองคนสุดท้ายก็เดินเข้าไปในสนามแข่ง โทรุดูท่าทางเหนื่อยอ่อนและสายตาว่างเปล่า ไม่ต่างอะไรจากผู้เล่น 108 โทบิโอะเริ่มกังวล เพราะอีกฝ่ายรูปร่างสูงใหญ่และดูแข็งแรงกว่าโทรุมาก หากมีการปะทะกันเกิดขึ้นเกรงว่าโทรุจะเอาชนะได้ยาก
แน่นอนว่าแขกคนอื่นเลือกลงพนันข้างผู้เล่นหมายเลข 108 กันทั้งสิ้น รวมเงินเดิมพันทั้งหมดเฉียด 1.06 ล้านดอลลาร์ ขณะที่โทบิโอะเป็นคนเดียวที่วางเดิมพันข้างโทรุเป็นเงินเพียง 130,000 ดอลลาร์เท่านั้น
“สงสัยปีนี้คาเงยามะจะกระเป๋าตังแห้งจริง ๆ ล่ะนะ” ใครสักคนในพวกมันเอ่ยขึ้น
“เกมที่แล้วกินเงินพวกคุณมาซะเยอะ กำลังสงสัยพอดีว่าใครจะแห้งกว่ากัน” โทบิโอะส่งยิ้มเย็นขณะสายตาจดจ้องไปยังนอกหน้าต่าง เสียงนับถอยหลังเริ่มเกมดังขึ้น ผู้เล่นสองคนยืนประจันหน้าเข้าหากันก่อนจะแยกย้ายไปยืนตามจุดเริ่มต้น ทั้งสองมีอาวุธเป็นมีดสั้นในมือ ขณะนั้นเองท้องฟ้าพลันส่งเสียงคำรามก้องไปทั่ว เม็ดฝนห่าใหญ่ตกลงมาตามกัน
เกมเริ่มในที่สุด
โทรุเป็นฝ่ายตั้งรับ แค่เริ่มก็เสียเปรียบแล้ว ขณะที่ผู้ชมยังไม่ทันได้สังเกตดีว่าอะไรเป็นอะไร ร่างใหญ่ของผู้เล่นหมายเลข 108 ก็ตรงปรี่เข้าปะทะโทรุก่อนเสียแล้ว ด้วยเพราะแรงกระแทกที่ไม่ทันได้ตั้งรับรวมถึงความลื่นจากน้ำฝนบนพื้นเขาจึงเสียหลักล้มลงทันที ร่างใหญ่ของชายหมายเลข 108 โน้มลงทับเขาไว้จนแทบหายใจไม่ออก โทรุพยายามขัดขืน แต่สู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้เลยสักนิด มีดสั้นที่พกติดตัวมาก็กระเด็นไปไกลแล้ว
ผู้เล่น 108 เงื้อมือขึ้นหมายจะแทงเข้าอกโทรุ แต่เขาเบี่ยงหลบได้ทัน ยื้อแย่งมีดเล่มนั้นกันอยู่สักพักจนหลุดมือแล้วตกอยู่ข้างกายเขา ผู้เล่น 108 อาศัยทีเผลอสวนหมัดใหญ่ ๆ เข้าแก้มขวาของโทรุ ทำเขามึนงงไปชั่วขณะ นั่นจึงทำให้อีกฝ่ายสบโอกาสดี คว้ามีดเล่มเล็กนั่นแล้วปักลงต้นแขนซ้ายของโทรุอย่างรุนแรง
โทรุร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เลือดแดงฉานส่วนหนึ่งพุ่งกระฉูดออกมาไหลปนไปกับสายฝน ขณะนั้นอีกฝ่ายหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เขาจึงตัดสินใจสวนหมัดหนัก ๆ เสยคางคนที่กำลังหัวเราะไม่ได้สติบนกาย อีกฝ่ายหงายหลังแทบจะทันที เมื่ออีกฝ่ายเสียการควบคุมเขาจึงใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีจับร่างกำยำนอนราบ โทรุฝืนดันร่างกายตัวเองขึ้นจากพื้น
“ถ้ากะจะเอาให้ตายแกก็ไม่ควรแทงที่แขนนะ”
โทรุขึ้นนั่งทับและไม่รอให้เสียเวลา เขากัดฟันคว้ามีดสั้นที่ปักต้นแขนตัวเองออก จับด้ามมีดให้มั่นแล้วจ้วงแทงส่วนปลายแหลมคมไปยังลำคอของชายร่างใหญ่ตรงหน้า โทรุกระหน่ำแทงต่อเนื่อง รอยยิ้มแปลก ๆ แบบที่เขาไม่เคยยิ้มมาก่อนในชีวิตปรากฏขึ้นบนใบหน้า ปลายมีดชุ่มเลือดยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป แม้หยดเลือดจะกระเซ็นเปรอะเปื้อนใบหน้าและดวงตาอันว่างเปล่าเขาก็ไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว
มีดหั่นสเต๊กโง่ ๆ ได้กลายมาเป็นอาวุธชิ้นแรกที่โทรุใช้สังหารมนุษย์ด้วยกัน โลหิตสาดกระเซ็นโดนเสื้อคลุมสีเขียวเข้มจนมันชุ่มด้วยสีแดงฉานไปทั่วผืน ทันทีที่ร่างใหญ่นั่นแน่นิ่งไป โทรุจึงวางมือเปื้อนเลือดลงกับพื้น หยาดน้ำตาแห่งความทุกข์ตรมหลั่งไหลออกมาปะปนไปกับเม็ดฝนกระหน่ำ เขากรีดร้องออกมาให้สาสมกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป
“ผู้เล่นหมายเลข 108 ถูกกำจัด”
“ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นหมายเลข 013 ที่เป็นผู้ชนะในรอบนี้ค่ะ”
โทบิโอะที่เฝ้ามองอยู่ตั้งแต่แรกอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ เขาก้มหน้าลงพื้นเมื่อโทรุเป็นผู้ชนะ สูดลมหายใจเข้าหนึ่งครั้งแล้วเงยหน้าขึ้น ร่างโปร่งตัดสินใจหันตัวกลับไปหาผู้ดูแลเกมที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“ฟรอนต์แมน ผมชนะพนันครั้งนี้ นำตัวเขามาให้ผม คาเงยามะจะเป็นจัดการเขาต่อเอง”
เมื่อหุ้นส่วนใหญ่ถึงสามในสิบออกคำสั่ง ผู้ดูแลเกมจึงยินดีตอบรับ เขาเรียนเชิญนายน้อยแห่งคาเงยามะไปรอยังห้องรับรองที่จัดไว้ให้ ทว่าโทบิโอะปฏิเสธ เขาต้องการตรงดิ่งกลับญี่ปุ่นทันที
พร้อมเงินพนันจำนวนมหาศาล และผู้ชนะในปีนี้อย่างโออิคาวะ โทรุ
โทบิโอะนั่งรออยู่บนเครื่องบินส่วนตัวลำหรูของตระกูลคาเงยามะ เพียงไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงหลังการแข่งขันจบลง ผู้คุมเกมก็พาตัวโออิคาวะ โทรุ ขึ้นมายังเครื่องบินลำนี้ โทบิโอะลอบสำรวจคนตรงหน้าที่ยอมเดินตามผู้คุมเกมในหน้ากากสี่เหลี่ยมมาแต่โดยดี ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวนั่งลงบนที่นั่งตรงข้ามโทบิโอะ เนื้อตัวสะอาดสะอ้านต่างจากเมื่อครู่ในสนามแข่ง ทว่าสิ่งที่ยังคงอยู่คือสายตาอันว่างเปล่า เขาไม่แม้แต่จะสังเกตว่ามีคนนั่งอยู่ตรงหน้า เมื่อผู้คุมจากเกมลงจากเครื่องบินไปแล้ว และบนลำเหลือเพียงคนของคาเงยามะ นายน้อยโทบิโอะจึงปลดหน้ากากเสือดาวของตัวเองออก
“โทรุ คุณเป็นยังไงบ้าง” หลังเครื่องออกได้สักพักเขาจึงตัดสินใจเรียกคนตรงหน้าที่นั่งเงียบไม่ไหวติง ทว่าโทรุยังคงไม่ตอบอะไร ไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำว่ามีใครเรียกตนเองอยู่ โทบิโอะจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก้าวเท้าเข้าไปหาคนตรงหน้า สองมือเรียวบรรจงวางลงบนลาดไหล่คนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา
เมื่อนั้นโทรุจึงได้สติ แผ่นหลังนั่นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนเงยหน้ามองบุคคลตรงหน้า
“โท...บิโอะ งั้นเหรอ” น้ำเสียงสั่นเครือของเขาทำเอาโทบิโอะอยากร้องไห้ออกมาเสียให้ได้
“ครับ ผมเอง” โทรุคว้าสองมือของคนตรงหน้าแล้วดึงร่างโปร่งเข้ามาแนบกาย เขากดใบหน้าซุกลงแผ่นอกอุ่นอย่างแนบแน่น ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่สนแล้วซึ่งศักดิ์ศรีใด ๆ โทบิโอะมองภาพนี้ด้วยหัวใจบอบช้ำอย่างยิ่ง
“มันน่ากลัวมาก เหมือนฉันไม่ใช่ตัวฉัน ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย” โทรุตัวสั่นกึก
“ครับ ผมเข้าใจนะ ไม่เป็นไร”
“พ...พอรู้ว่าตัวเองใกล้จะตายก็ลืมสิ้นทุกอย่าง บางอย่างในตัวฉันกระตุ้นให้ลงมือ ภาพตรงหน้าฉ...ฉันมีแต่สีแดงเต็มไปหมด รู้ตัวอีกที...ฉันก็ฆ่าคนไปแล้ว” โทบิโอะลูบศีรษะอีกฝ่ายแผ่วเบาพลางกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ไลให้ไหลออกมา ขณะนี้โทรุเปราะบางเกินกว่าจะรับไหว ในอดีตเขาเคยเป็นคนร่าเริงและเข้มแข็ง ทว่าสิ่งเหล่านั้นกลับกลายเป็นอดีตเพียงเพราะเกมบ้า ๆ นั่นที่เมื่อเริ่มเดินหมากแล้วจะไม่มีทางหันหลังกลับไปได้อีก
“คุณเก่งมากเลยนะ ไม่เป็นไรนะครับ ไม่เป็นไรนะ”
“...”
“สิ่งสำคัญที่สุดคือคุณยังมีชีวิตรอด จากนี้คุณต้องใช้ชีวิตที่เหลือให้คุ้มค่าที่สุด ให้คุ้มกับชีวิตของทุกคนที่นั่น อย่าโทษตัวเองเลยนะโทรุ”
คนตัวโตในอ้อมอกพยักหน้าขึ้นลงทั้งที่ยังร่ำไห้ไม่หยุด โทบิโอะตัดสินใจทิ้งตัวลงบนตักแกร่งที่คุ้นเคย แล้วโอบประคองกายหนาไว้แนบแน่น หวังจะกอบกุมรักษาใจดวงนี้ไม่ให้แตกสลายยิ่งกว่าเดิม
“ไม่เป็นไรนะครับ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ผมอยู่ตรงนี้กับคุณแล้ว”
โทรุรักษาอาการทางจิตอยู่ราวห้าปีเต็มโดยจิตแพทย์มือต้น ๆ ของญี่ปุ่น การรักษาผ่านไปได้ด้วยดีเพราะโทรุให้ความร่วมมือ นับแต่วันที่เขากลายเป็นผู้ชนะเกมลุ้นตาย โทรุนอนฝันร้ายทุกคืน เสียงปืนลั่นและเสียงกรีดร้องยังคงตามหลอกหลอน ไม่เว้นแม้แต่ยามที่การรักษาเสร็จสิ้นแล้วก็ตามที
หัวใจที่แตกสลายไม่อาจประกอบคืน สิ่งสำคัญคือการรักษาเศษเสี้ยวที่แตกสลายนั่นให้ดี
ตระกูลคาเงยามะยังคงเป็นผู้สนับสนุนเงินรางวัลเกมลุ้นตายจนถึงปัจจุบัน หากแต่นายน้อยโทบิโอะไม่ขอเอาตัวไปข้องเกี่ยวด้วยอีก เขาสละหน้าที่นั้น หันหลังตระกูลใหญ่แล้วเลือกใช้ชีวิตที่เหลือดูแลโทรุผู้ตกเป็นเหยื่อของอำนาจเงินมหาศาล
เขากลายเป็นเศรษฐีใหม่ของญี่ปุ่น แต่ไม่อาจปฏิเสธความจริงได้ว่ามันแลกมาด้วยชีวิตของผู้คนนับร้อยเพื่อเงินจำนวนมหาศาลนี้ ใบหน้าผู้เข้าร่วมเกมจะประทับอยู่บนธนบัตรทุกใบที่โทรุใช้ และจะหลอกหลอนเขาไปจนวันสุดท้ายของชีวิต
Comments